Sebastian Dingens

Met zijn geluidsopnameapparatuur trok Sebastian de Stokveldewijk in, op zoek naar verleden tijdsbestedingen, vergeten herinneringen en nieuwe dromen. Want een wijk die uit stenen bestaat, komt door haar bewoners tot leven. Welke geschiedenissen verbergt een straat, een huis, een plein, het samenleven in een wijk? Het resultaat is een geluidsinstallatie op het snijvlak van geheugen, herinnering en landschap.

Sebastian over de wijk, zijn creatieproces, en de rondleiding die hij presenteerde rond zijn werk.

Ik vertrek vaak vanuit het landschap, dus mijn eerste kennismaking met deze buurt was via de satellietkaart op Google Maps. Dat beeld leek me op het eerste gevoel heel ‘Mondriaans’, veel hoekige vormen en symmetrisch aangelegde straten. De eerste keer dat ik hier fysiek kwam vond ik het meteen gezellig; een soort ‘hier-is-het-ok’ - gevoel. Ik dacht ook spontaan aan de filmregisseur David Lynch. De brede straten, de vele huizen in dezelfde stijl, het gevoel dat hier heel veel gebeurt zonder dat je het ziet. 

Tijdens mijn werkproces heb ik de tijd genomen om de buurt, de huizen, de straten, de bomen, maar vooral de bewoners zo goed mogelijk aan te voelen. Het grootste gevaar als kunstenaar is dat je een soort alwetendheid pretendeert en iets gaat doen in de zin van “voila, dit is jullie buurt en dit (het werk) is voor jullie.” Dat vind ik heel wrang.

Ik hoop dat ik ertoe kan bijdragen dat de buurtbewoners hun wijk ietsje anders bekijken, en dat ze dat ook achteraf blijven doen. Dat het een soort opfrissing van het collectief geheugen opwekt, en dat het de wat vergeten vertelcultuur terug onder de aandacht brengt. Nu leven mensen vaak tussen hun auto en hun voordeur, heel individueel. Als ik mensen daarover kan laten nadenken, ben ik heel tevreden!

In de rondleiding neem ik de mensen mee op een sound-walk. Mijn discipline is geluid. Ik hoor dezelfde geluiden als iedereen, maar we zijn ons vaak niet bewust van wat we
precies horen. Daarmee wil ik aan de slag gaan.