Julie Van Kerckhoven

Tijdens een wandeling in de Stokveldewijk raakte Julie gefascineerd door de jaren ‘70 bouwstijl die sommige huizen karakteriseert. Een opvallend kenmerk daarbij is dat de daken soms het gehele huis lijken te overdekken, van de grond af. Dat spreekt tot de verbeelding. Wat gaat er verborgen onder die grote daken? Wat blijft normaal gezien onzichtbaar? Ze fotografeerde de binnenruimtes van deze huizen, en door deze daken als element uit de wijk te tillen, speelt ze ook in op een ander iets dat haar fascineert. In haar thuisstad Brussel wordt ze immers elke dag overdonderd door een veelheid aan beelden, neonlichten en posters. Hier is alles serener. Door deze daken uit te roepen tot ‘beelden’, en deze publiek tentoon te stellen in de wijk geeft ze hier een antwoord op.

Julie over de Stokveldewijk, haar creatieproces, en de rondleiding die ze presenteerde rond haar werk.

Het eerste wat mij opviel in de wijk was het huis van Cathy en Luc, dat een dak heeft dat doorloopt tot op de grond. Ik ontdekte dat er wel meer zo’n huizen waren met een typische jaren ‘70-stijl. Dat werd het vertrekpunt voor mijn werk. Ik heb er aangebeld en vroeg om de ruimte onder het dak van binnen te fotograferen, om zo het onzichtbare zichtbaar te maken. Het zijn opbergruimtes met allemaal hun eigen specifieke orde en structuur. Je zal die vormen ook herkennen in de structuur waarop ik mijn foto’s zal presenteren.

Met mijn werk wil ik vooral herkenbaarheid en verbinding teweeg brengen bij het publiek. Zodra ik binnenkwam bij de mensen, was iedereen heel open, en kreeg ik veel verhalen te horen. Mensen hebben, misschien wel deels in de nasleep van corona, echt nood om te kunnen praten met elkaar, om zich opnieuw wat meer verbonden te voelen.