Brief aan Bert

Hé Bert, 

Enkele weken geleden nodigde je me uit om deel te nemen aan één van je tochten doorheen de periferie van Gent. De onbenoembare zone, het snijvlak van ruraal en urbaan, plekken waar industrie het overneemt van natuur. Dwalend op onze fietsen raast het verkeer langs ons. Ik voel me bijna te klein om er te mogen zijn. Antennes, schoorstenen, massieve stenen, artificiëel water, platformen en verloren groene zones vullen het landschap. Geen plek voor mensen in een omgeving gevuld met manmade landmarks. 

Het zijn enerzijds die landmarks waar we het over hebben tijdens onze tocht. Je laat ons kijken met de vraag ‘Welke elementen vallen op voor jou?’. Stilzwijgend trap ik achter jou en Ewoud aan. Ik observeer het landschap en haal er enkele dingen uit. Waarom weet ik niet precies. We zijn op zoek naar een element, iets dat kan uitgroeien tot een fascinatie, een structuur die de leidraad wordt voor het verdere verloop van je project. Toen we het eens met een glas wijn over hadden, ging ook over die elementen. Architecturale structuren die een landschap bepalen, door ze uit de gekende context te halen en te verplaatsen of een nieuwe functie toe te wijzen gebruik je deze elementen om het over ruimte te hebben, sociale interacties te installeren of je eigen bouwliefde te blijven aanwakkeren. Onder andere het werk ‘Carbon’ dat je twee jaar geleden maakte tijdens Kunstenfestival PLAN B deed dit, alsook ‘You are Here and There’.

En nu zijn we aan het afdwalen, ik las de brief die je naar Vincent schreef, ik bladerde door het boek ‘A Glossary of Urban Voids’ en vanop een afstand en soms dichtbij volg ik je tochten doorheen de periferie. Waarnaar zijn we aan het zoeken? Alsof het ontdekken van plekken hem altijd zit in de som van alle kleine dingen samen. Het uitzoomen, ik klik op het minteken bij de kaart van Google Maps, alsmaar verder en verder en verder. Naar het schijnt hebben astronauten last van het overview effect van zodra ze de aarde vanuit de ruimte hebben gezien. Grenzen bestaan niet meer. Van zo ver wordt de wereld een klein, fragiel balletje ‘hanging in the void’.

Nu ben ik aan het afdwalen. Ik ben benieuwd naar je blik op deze plekken. Hoe breng jij het landschap in kaart? Hoe benoem je plekken op het kruispunt zonder onderscheid te maken tussen natuur en cultuur? En wie is iemand in het niemandsland? 

Om af te sluiten: ik luisterde naar de podcast van Zwijgen is geen optie met Benjamin Verdonck aan het woord. En verder bouwend op zijn woorden - hoe hij het zo mooi verwoord en ik het vervolgens probeer te recapituleren: een voorstelling, het tijdelijk delen van ruimte en tijd, om een voorstel te doen. Laten we bouwen aan een voorstel, het wikken en wegen, het op en afbouwen. Het gesprek, de omgeving in kaart brengen, de volgende gesprekken. Het bouwen op zich als een waardevol excuus inzetten om de ruimte te gebruiken. Hier tijd voor te nemen en een voorstel te doen. Het over het landschap, de omgeving en de elementen te hebben maar eigenlijk over veel meer. Voorstellen voor de periferie. 

Woensdag gaan we opnieuw op tocht. Ik kijk er naar uit.

Liefs, Leontien*

*Leontien Allemeersch is artistiek coördinator van Kunstenplatform PLAN B.