Hoe het lichaam landschap wordt
Ik ben geïnteresseerd in de wisselwerking tussen het landschap en de dieren die erin leven, of erin hebben geleefd. Op welke manier draagt een landschap nog sporen van uitgestorven diersoorten? En op welke manier zijn dieren gevormd door het landschap? Vaak zijn dit evolutionaire processen die zich over eeuwen of millennia afspelen, maar uiteindelijk heel grote veranderingen in een ecosysteem bewerkstelligen.
Zo ben ik nu aan het onderzoeken hoe het veranderen van de Europese toendra in een boslandschap doorwerkte op de evolutie van het paard. Sinds deze verandering heeft het landschap natuurlijk alweer grote metamorfoses doorgemaakt en heeft de mens de ruimte gekoloniseerd, maar toch zijn er sporen te vinden. In het boek Being a Beast schrijft Charles Foster dat dieren gemaakt zijn van het land: ze eten het land waardoor echt elke vezel van hun lichaam hun bestaan dankt aan de grond onder hun voeten. Als ze vervolgens dood gaan worden ze weer in diezelfde grond opgenomen. Die intimiteit vind ik interessant, ook omdat ze iets zegt over de manier waarop wij die band hebben doorgesneden.
Hoe gaan we om met het massale uitsterven van andere organismen in onze tijd? Voor PLAN B/Veldwerk voert Pim Cornelussen met Een soort van Stilte een onderzoek naar ecologisch geheugenverlies. Een oefening in organisme-overschrijdende empathie, een zoektocht naar hoe we kunnen voelen wat we hebben verloren. In de vorm van een wandeling kruip je als toeschouwer in de huid van een uitgestorven (of met uitsterven bedreigde) diersoort.
Lees hier meer over dit project.